برخی آدم ها انگار ساخته شده اند برای این که اثری از خود برجای بگذارند، هر جا که پا می گذارند می خواهند دیگران را به نحوی از حضور خود آگاه سازند. برای همین است که قلم و خودکاری بر می دارند و به جان هرآنچه که در دور و اطرافشان باشد می افتند و به آنچه که اطرافشان باشد به چشم وسیله ای برای به یادگار گذاشتن از خود نگاه می کنند.

با شنیدن واژه یادگاری، خاطرات دوران کودکی در وجود ما زنده می شود. کسانی که فرزندان نسلهای گذشته باشند، بخوبی می دانند که در نبود عصر ارتباطات، افرادی که از سواد خواندن و نوشتن بهره ای داشتند، با درج نشانی از خود بر تخته سنگی، بدنه درخت بی زبانی، صندلی اتوبوس و مترویی، مجسمه و نقش برجسته ای و حتی با تکه ذغالی آن هم با خط در هم و بر همی بر طاق سفید و روشن امام زاده ای، اعلام حضور می کرده اند.

اینکه از خود چیزی به یادگار بگذاریم در کل کار خوب و پسندیده ای است تا دیگران از آن سود و بهره ای ببرند، اما با این خطوط کج و معوج و کلمات بی هدف و خرچنگ قورباغه ای روی درختان چه پیامی را می خواهیم به بیننده برسانیم؟!