پرتوی از او در این آیینه پیدا مانده است

آتشی کز کاروان اشک بر جا مانده است

گر به چشم حسرتم برق تمنا مانده است

آنچه در این باغ، از آن سرو بالا مانده است

آن گل تنها که در دامان صحرا مانده است

دیگر از عمرم همین امروز و فردا مانده است

وز گذشت او همین آشوب و غوغا مانده است

دیگری جز من که در این شهر، رسوا مانده است؟

آنکه با صد همنشین پیوسته تنها مانده است