فکر میکنم همه بدبختی اینه که ما تربیت دینی اصل نداریم

یعنی هیچ برنامه ای برای تربیت دینی فرزندمان نداریم

همون ترسوندن و وعده دادن هم اگه بود بد نبود که نیست

و اما تشویق و تنبیه یک اصل مهم در تربیته که دین اونو لحاظ کرده

آدما از همون اول اونقدر بلند همت نیستند که به چیزی فراتر از ثواب و عقاب فکر کنند هروقت اونقدر بزرگ شدن از جنس حرفهای عاشقانه هم کم نیست